.png)
In mijn praktijk en in andere gesprekken komt dit thema vaak naar voren.
Waar ben je thuis?
Thuis was voor mij een beladen begrip. Toen ik op kamers ging in de tijd dat ik de opleiding verpleegkunde deed, voelde ik me niet op mijn gemak in het huis en het dorp waar ik woonde. Het voelde heel raar. Ik had heimwee, maar niet naar mijn ouderlijk huis. Er was een grote leegte maar terug naar het huis waar ik vandaan kwam wilde ik niet.
Dat was een plek van onmacht, onbegrip, onderdrukte gevoelens, op je hoede zijn, niet weten hoe de stemming is.
De afgelopen weken kwam dit thema ook naar voren in verschillende gesprekken.
Thuis was de plek waar een angstige sfeer hing.
Thuis was de plek waar veel oordeel was.
Thuis was de plek waar somberheid de boventoon voerde.
Thuis was de plek waar een ouder ontbrak.
Het doet iets met je, de manier waarop je opgroeide.
Dat is logisch, zou je zeggen.
Maar veel mensen hebben juist geleerd om niet stil te staan bij deze pijnlijke waarheid.
Ze zorgen ervoor dat hun leven in het hier en nu goed op orde is.
Willen het anders doen voor hun eigen kinderen, als die er zijn.
Maken een nieuw thuis, waar het wel prettig is.
Ik was mij er niet van bewust, tot een aantal jaar geleden, dat ik letterlijk de deur van mijn ouderlijk huis achter mij had dichtgedaan. Toen ontdekte ik dat ik een stukje van mijzelf daar had achtergelaten. Ik was een nieuw leven begonnen en ik wilde niet meer bezig zijn met wat ik had meegemaakt. Ik had manieren gevonden om te overleven maar het stukje van mij in mijn jonge jaren mocht niet mee naar mijn nieuwe leven.
Je kiest er niet bewust voor om stukjes van jezelf te verbannen. Het maakt wel dat je niet helemaal in verbinding kunt zijn met jezelf of je omgeving, met God. En je merkt dat in situaties waarin je getriggert wordt.
In de opleiding die ik deed was er veel aandacht voor de verschillende delen. We deden veel oefeningen en waar ik steeds tegen aan liep was dat mijn kinddeel eigenlijk onbereikbaar was voor mij. Ik heb er wel eens eerder over geschreven dat het in bepaalde situaties heel helpend kan zijn om je kinddeel in je belevingswereld gerust te stellen. De theorie was duidelijk voor mij maar de praktijk werkte nog niet.
In deze processen is verbeeldingskracht een heel krachtig hulpmiddel.
Ik vind het heel bijzonder om te ontdekken hoe je hierin ook kunt voorstellen dat Jezus ook aanwezig is geweest in pijnlijke herinneringen.
Toen ik - gebruikmakend van deze verbeeldingskracht - mijn jongere ik uit mijn ouderlijk huis had "bevrijd" en weer toestond om deel uit te maken van mijn leven in het hier en nu, was ik in staat om haar gerust te stellen in situaties van onrust en onzekerheid.
Een mooi, maar intens proces wat nog steeds om aandacht vraagt.
Waarom ik dit deel?
Het kan soms heel verwarrend zijn om te merken dat je in het hier en nu ergens last van hebt, wat je niet direct kunt koppelen aan je ervaringen van vroeger. De ervaringen die je achter je wilde laten en wat ook best goed lukte voor een tijd. Misschien werd je wel eens geraakt of getriggert, maar het leek niet in verband te staan met je vroegere leven.
Want dat speelde nu toch geen rol meer?
Als je merkt dat je niet in verbinding kunt zijn met jezelf, met God of de ander, ga dan eens op onderzoek uit. In gebed, door jezelf te openen naar iemand die je vertrouwd of bij een (christelijke) coach of therapeut.
Ik ben steeds meer onder de indruk van hoe we als mens in elkaar zitten en hoe God herstel wil geven door verschillende lagen heen. Het kost tijd om ergens doorheen te werken. Het kan ook pijnlijk en confronterend zijn om dingen te ontdekken die je liever achter slot en grendel had gehouden.
Maar God heeft onze heelheid op het oog. En Hij heeft geduld met ons.
Zijn Liefdevolle Goedheid geeft moed om processen aan te gaan en Zijn aanwezigheid daarin te ontdekken.
Heel te worden.