Accepteren?

In de gesprekken in mijn praktijk komt het woord acceptatie regelmatig voorbij.

En ik merk dat het woord vaak een negatieve klank heeft.

Als je iets accepteert dan geef je het toestemming om er te zijn. Gezondheid accepteren we graag. Geluk en plezier omarmen we.

Maar er is weerstand om te accepteren wat je eigenlijk niet wilt hebben. Om dat wat je hindert toestemming te geven om aanwezig te zijn in je leven. En natuurlijk wil je dat niet.

Je wilt de beperkingen niet, je wilt de schade niet. Je wilt de pijn geen plek geven.

Als je eerlijk bent tegen jezelf is dat onbegonnen werk. Wat je weet: het is al aanwezig. En het ertegen verzetten kost veel energie. Meer dan je hebt.

Acceptatie betekent niet dat je het goed vindt dat de beperking, het verdriet of de pijn er is. Het betekent niet dat je er blij mee bent. Je mag erbij stilstaan wat het je kost om iets te hebben waar je niet om gevraagd hebt. Jij weet zelf precies wat datgene is.

Door te aanvaarden wat er al is komt er ruimte om te bekijken wat je nodig hebt om daarmee te leven. Dat proces stagneert door het verzet dat je vasthoudt.

Denk hier eens over na: als je stopt om je verzetten tegen datgene wat al aanwezig is, krijg je ruimte om te gaan bepalen hoe je om wilt gaan met wat het je kost.

Als je niet meer zo hard je best doet om de aanwezigheid van beperkingen of andere moeilijkheden (op welk gebied dat ook is voor jou) de deur uit te duwen, hou je energie over om te bekijken welke keuze je wèl hebt.

Acceptatie zorgt er niet voor dat alles stopt. Acceptatie is geen eindstation maar een begin. Het zegt niet dat je zwak bent en de strijd opgeeft!

Het laat zien dat je de moed hebt om datgene in je leven te verwelkomen wat zich heeft aangediend.

Je krijgt daarbij de kans om het groeimoment te ontdekken en te omarmen 🌿