.png)
Ik was er zeker van dat ik heel goed luister naar wat mijn lichaam mij vertelt. Ik kies heel bewust voor rust, of juist om meer activiteiten op een dag te plannen om te kijken of dat lukt. Met de dag erna niks in de agenda wat vast staat. Ik ga daar heel bewust mee om, dat heb ik wel geleerd inmiddels.
Maar als ik een slechte dag heb en mijn lichaam pijnlijk aanvoelt, gaat het heel anders. Ik luister naar mijn lijf door rust te nemen. Ik lig op de bank, loop rustig een klein rondje, rommel wat in huis. Best wel in balans, zou je zeggen.
Van binnen ben ik dat niet. In mijn hoofd woedt een strijd! Ik wil geen moeder zijn die veel ligt of op de bank te vinden is, hoe hard mijn lichaam ook roept dat het nodig is. Ik wil niet dat het mistig wordt in m'n gedachten als de vermoeidheid en pijn te aanwezig is. Ik wil werken, opruimen, dingen doen!
De doorzetter in mij heeft het dan voor het zeggen. Niet meer over de fysieke rust die ik neem, maar wel over wat er in mijn hoofd gebeurt. Die doorzetter doet helemaal niet mee met de verplichte rust. Van binnen ben ik helemaal niet relaxt! En je begrijpt wel, de fysieke rust is helemaal niet zo effectief op die manier.
Maar om het in perspectief te zetten: er was een tijd dat ik het nodig had om door te zetten. Omdat er geen andere optie was. Er is een reden dat dit deel van mij is ontstaan.
Toen ik op mijn 19e het huis uit ging, huurde ik een kamer in een flat van mijn werkgever. Mijn opleiding werd betaald door de instelling waar ik ging werken. Dat was de enige manier om een plek om te wonen te kunnen betalen.
Tijdens de opleiding had ik eerst korte stages, daarna een werkplek als leerling verpleegkundige in een instelling voor mensen met verschillende ontwikkelingsniveaus. De verantwoordelijkheid viel me zwaar en ik vond de plaats waar ik woonde ook niet fijn.
Als ik toen niet een doorzetter in mij had gehad, was ik gestopt met de opleiding. En geloof me, ik heb heel vaak het bijltje erbij neer willen gooien. Maar ik wist, zonder deze opleiding had ik geen geld, en geen plek om te wonen. Ik moest door. En ik heb het gered.
Zo zijn er nog meer momenten geweest dat doorzetten nodig was. Opgeven, stilstaan is vaak geen optie. De werkgever verwacht je, je gezin moet blijven draaien.
Het is wel goed om te kijken naar wat het nu nog oplevert om door te gaan. Is het nog steeds zo nodig als toen? Stort alles in als ik gas terugneem? M'n lichaam doet dat al, uit noodzaak. Mag de doorzetter in mij ook niet een keer uitrusten van al die momenten dat rusten niet kon, dat doorgaan nodig was? Ik ben er inmiddels achter dat ik, als ik weet wat mijn drijfveren zijn, veel beter kan kiezen hoe ik daarmee kan omgaan. In mijn geval: dat de doorzetter in mij ook wel wat rust kan gebruiken.
Weet jij wat het is bij jou vanbinnen dat ervoor zorgt dat je niet tot rust komt? Of dat je andere keuzes maakt dan je zou willen?
