Een weg vooruit

Eindelijk zon! Een mooi moment voor een wandeling. Na een rondje over de gebaande paden dacht ik, ik ga een bospad in. Even wat anders. Ik was alleen vergeten dat de zon pas een paar uur scheen en dat alles nog drassig was door de natte winter. En zo werd het paadje waar ik liep steeds modderiger en de plassen werden steeds groter.

Ik liep natuurlijk stug door. Erger kan het niet worden, toch? Totdat ik ergens midden op een pad stond. Ik kon niet vooruit, achteruit was ook niet aantrekkelijk en opzij was er niet veel pad te zien door water en modder.

Dat vond ik een mooie metafoor voor hoe het leven kan zijn. Zo nu en dan sta je midden in de modder. Je moet wel stilstaan want doorstampen is geen optie. Je moet je positie bepalen. Waar sta ik? Het pad achter je is niet echt aantrekkelijk om naar terug te gaan. Er zijn geen zijweggetjes en eigenlijk is de enige mogelijkheid vooruit. Je moet er echt even doorheen.

Als je daar bent: het is oké om te voelen dat je stilstaat. Dat is niet voor niks. Je moet je positie bepalen. Waar sta je en waar lijkt dit pad heen te gaan? Het is niet altijd de chillste plek om stil te staan. Het kan drassig zijn en je krijgt er vieze schoenen van. Maar dit soort paden zijn nooit oneindig. Er komt weer vaste grond en een weg vooruit.

Ik keek nog even goed om me heen. Bepaalde wat de beste route vooruit was. Die vond ik, al lukte het niet om er met droge voeten uit te komen. Maar hoe blij kun je zijn met een stuk asfalt na een drassig pad! Vaste grond, en een weg vooruit.