.png)
We hadden er al een gesprek van ruim een uur opzitten toen mijn gesprekspartner zei: “want als ik jou zo zie kan ik niet zien dat je pijn hebt”. Het was bedoeld als een open vraag over mijn fysieke klachten, en ik snap de opmerking ook wel. Ik zit daar als een sterk persoon die weet wat er nodig is. Ik kan dingen helder formuleren en benoemen waar ik tegenaan loop. Ik zit er niet bij als iemand die gehinderd wordt door fysieke beperkingen. Als ik er ben, dan bén ik er ook. Een ander ziet alleen de buitenkant.
Maar wat er gebeurt als ik thuiskom ziet bijna niemand. De energie blijft nog even hangen maar zodra ik rust neem stort ik in. Mijn brein wordt mistig, mijn lijf doet zeer, mijn energie neemt in rap tempo af en komt maar moeizaam weer terug.
Het is zo’n tegenstelling met hoe ik er een uur daarvoor bij zat. Dat maakt het ook zo ongrijpbaar. Voor mijzelf. Na al die tijd. Nog steeds. Maar ook voor de ander. Het is niet te volgen.
Misschien herken jij het ook wel? Als je een fysieke beperking hebt. Als je kampt met een burn-out of een depressie. Of als je veel angst voelt of paniek. Als je chronisch vermoeid bent of veel spanning kent in je leven. Het ziet er aan de buitenkant zo anders uit dan hoe jij je van binnen voelt! Soms zorgt het voor onbegrip bij de ander, maar vaak merk ik het onbegrip vooral bij mijzelf. Net ging het nog! Gisteren lukte het toch ook? Alsof je voortdurend door je eigen conditie voor de gek wordt gehouden. Je wilt zoveel maar je wordt continu geremd.
Ik zou graag willen zeggen dat ik ermee heb leren omgaan. Dat ik het mijzelf niet meer kwalijk neem als ik alleen nog maar in staat ben om suf te scrollen op mijn telefoon. Dat ik door alles heen vrede heb met hoe het is. Dat ik God zoek op de momenten dat ik mij gefrustreerd voel. Maar als ik eerlijk ben? Dan wil ik alleen maar dat het niet zo blijft. Iedereen die zegt dat ik het moet accepteren kan de pot op. Ik doe niet meer mee met die grilligheid en onvoorspelbaarheid! Ik ….
Haal adem en besef dat mijn frustratie en boosheid niet helpend zijn. Het mag er zijn, dat gefrustreerde gevoel, maar het hoeft niet te blijven. Ik weet dat het beter is om mijn dagelijkse ritme weer op te pakken. Ik wissel mijn activiteiten weer zorgvuldig af. Ik ga soms over een grens om weer keihard te voelen waar hij lag. Deze frustratie momenten horen erbij en confronteren mij met de gebrokenheid waarin we leven.
Tegelijkertijd is het leven goed! God is goed. En er zijn naast deze frustraties ook zoveel zegeningen!
Er is elke dag wel iets om dankbaar voor te zijn. Maar val jezelf niet te hard als het even niet zo voelt. Als het moeite kost om vreugde te vinden. Geef niet op en probeer eerlijk te zijn over je frustraties. Als eerste tegenover jezelf en als het lukt ook tegen iemand in je omgeving. Juist als het van binnen zo anders voelt dan wat je aan de buitenkant ziet!
Comments