Onrust

Het is een bekend patroon. Er gebeurd iets wat me raakt, meestal op een gevoel vanuit mijn jeugd. Ik voel de onrust, het ongemak, het onbestemde.

In dit stadium weet ik nog niet wat er precies is geraakt maar wat ik voel, dat herken ik maar al te goed.

Wat ik dan -onbewust- doe is weglopen. De onrust die ik voel is niet te negeren maar ik ga er ook niet bij stilstaan. Afleiding dan maar. En grip proberen te krijgen. Praten kan ook, want dan kan ik het beredeneren. Vaak ontdek ik dan waar ik op ben geraakt en ik kan met droge ogen vertellen wat het is wat me pijn doet.

Ik weet dat het goed, dat het nodig is om er bij stil te staan. En ik probeer het ook. Het duurt al minder lang dan voorheen om te gaan zitten. Te beschrijven wat er is op papier of te praten met Jezus. Te voelen wat er te voelen valt.

En dan blijkt dat hoe pijnlijk deze plek ook geraakt is, het niet nodig is om er van weg te lopen. Ik ben echt wel in staat om het te verdragen. En als je dit proces herkent is het goed om dat te weten. Je kunt leren om te voelen waar je voor weg wilt lopen.